WIELKANOC 2016.

ks. Wacław Buryła, 26-02-2016

życzenia dla czytelników

-"tyle popiołu w tym kościele

gdzie tylko spojrzysz - proch się ściele

płyną nawami przyszli zmarli

co jeszcze dzisiaj się wydarli

śmierci - spod kosy kół czy raka

choć mieli szansę się załapać

jeszcze są żywi jeszcze idą

ich blade widma ciągle widać

kości przykryte makijażem

peruki szczęki tatuaże

garnitur mięśni suknia skóry -

śpiewają ziemskich prochów chóry

i płynie pył z ich ust otwartych

i tłum się wzbija na proch starty

pod szczyt kostnicy sufit nieba

martwy czy żywy - z nimi śpiewasz

z prochu powstałeś - jeszcze trochę -

nim się obrócisz będziesz prochem

nim coś z istnieniem zdołasz zrobić

pif-paf - pył proch - i już po tobie

popiół imieniem jest człowieka

nawróć się - uwierz - kochaj - czekaj - "

(Szymon Babuchowski - Popielec)

Żyjemy w czasach, gdy promowana jest niekończąca się młodość,

kiedy człowiek nie myśli (nie chce myśleć) o własnej śmiertelności,

kiedy medycyna stara się wyeliminować ból w każdej postaci,

kiedy ludzie uciekają od takich czy innych krzyży,

kiedy ludzkość nie chce zaglądać poza horyzont materii.

Wielki Post, który przeżywamy, rzuca zupełnie inne światło

na temat życia, cierpienia, męki i śmierci.

Jezus świadomie przybliżał się do Jerozolimy,

gdzie miał doświadczyć ludzkiej nienawiści,

całkowicie świadomie i dobrowolnie podjął temat krzyża,

nie uciekł ani z Ogrójca, ani z Golgoty.

Jezus wiedział, że miłości nie da się powiedzieć słowami

i że niekiedy miłość musi boleć (nawet bardzo).

Życie człowieka jest swoistym krzyżem.

Ważne, aby człowiek dźwigał ten krzyż z miłością,

aby uwierzył w jego sens.

Tylko wtedy człowiek staje się prochem nieśmiertelnym.

Tylko wtedy śmierć zamienia się w zmartwychwstanie.

Ale do tego wszystkiego potrzebna jest miłość.

Oby jej nie zabrakło ani w tegorocznym świętowaniu,

ani w całym naszym życiu.