Wielkanoc 2023

Zdumienie

Zatoka lasu zstępuje
w rytmie górskich potoków
ten rytm objawia mi Ciebie,
Przedwieczne Słowo.
Jakże przedziwne jest Twoje milczenie
we wszystkim, czym zewsząd przemawia
stworzony świat…
co razem z zatoką lasu
zstępuje w dół każdym zboczem…
to wszystko, co z sobą unosi
srebrzysta kaskada potoku,
który spada z góry rytmicznie
niesiony swym własnym prądem…
— niesiony dokąd?

Co mi mówisz górski strumieniu?
w którym miejscu ze mną się spotykasz?
ze mną, który także przemijam —
podobnie jak ty…
Czy podobnie jak ty?
(Pozwól mi się tutaj zatrzymać —
pozwól mi się zatrzymać na progu,
oto jedno z tych najprostszych zdumień.)
Potok się nie zdumiewa, gdy spada w dół
i lasy milcząco zstępują w rytmie potoku
— lecz zdumiewa się człowiek!
Próg, który świat w nim przekracza,
jest progiem zdumienia.
(Kiedyś temu właśnie zdumieniu nadano imię Adam.)

Był samotny z tym swoim zdumieniem
pośród istot, które się nie zdumiewały
— wystarczyło im istnieć i przemijać.
Człowiek przemijał wraz z nimi
na fali zdumień.
Zdumiewając się, wciąż się wyłaniał
z tej fali, która go unosiła,
jakby mówiąc wszystkiemu wokoło:
„zatrzymaj się! — masz we mnie przystań”
„we mnie jest miejsce spotkania
z Przedwiecznym Słowem” —
„zatrzymaj się, to przemijanie ma sens”
„ma sens… ma sens… ma sens!”
(Strumień — Tryptyk Rzymski — Jan Paweł II)

Bóg stworzył świat z miłości.
Natomiast człowieka Bóg stworzył z Miłości i do miłości.
Tylko człowiek potrafi się zachwycać,
bo tylko on potrafi kochać.
Jeżeli człowiek patrzy z miłością,
wtedy wszystko wydaje mu się piękne
(i takim jest naprawdę).
Człowiekowi Bóg postawił właściwie tylko jedno zadanie:
MA KOCHAĆ.
I TYLKO TO MA SENS.
Niechaj Zmartwychwstanie Chrystusa prowadzi nas ciągle od nowa
do tych najważniejszych prawd,
dzięki którym Niebo zaczyna się na Ziemi.